HEPSİNDEN BİRAZ

Tuhaf şeyler yaşanıyor hayatta. Güzel şeyler teker teker kayboluyor mesela. Babamın çok güzel bir mesleği vardı. Birçok kişinin de sevdiği bir meslektir, eski zamanların en tatlı mesleği 'mahalle bakkalı'. Sizin de içinizde bir sıcaklık oldu değil mi ? Mahallenin muhtarıdır aslında o, yoksulun kurtarıcı kahramanı, veresiye defteri uzmanı, bazen çocuklara bedava şeker veren tonton amcadır. Bazen de dükkanın önünde gürültü yapan çocukları 'başka yerde oynayın topunuzu' diye kovan kaşları çatık amcadır. Kendimi şanslı hissediyorum aslında hem mahalle bakkallarının olduğu dönemde çocuktum hem o mahalle bakkalı benim babamdı. Şimdi ellerinde tabletlerle doğan yeni bir nesil var ve mahalle bakkalı onlar için tamamen bir masal kahramanı gibi. Onlar büyük marketler içinde kaybolarak alışveriş yapan, kasada 12 lira 82 kuruşuna kadar ödeyen bir nesil. Onlar hiçbir zaman bilemeyecek 'düz 12 ver yeter evladım' diyerek üstüne de bir sakız ikram eden amcaları. Mahall...

Sizde televizyon programlarına eleştirel bir bakış açısıyla yaklaşanlardan mısınız? O zaman bu yazı daha çok ilginizi çekecektir. Sanırım televizyon denilen bu kutunun hayal ürünü olduğundan bahsetmeme gerek yoktur diye düşünüyorum. Yada biraz bahsetmekte fayda olabilir.  Televizyon günümüzde herkesin özel hayatına girmiş bir uyku hapıdır. En ilginç yanı ise bize gerçekten bir uyku hapı verilse ve kullanmamız istense sanırım kullanmakta çekiniriz fakat televizyon gibi bir uyku hapını kimsenin zorlaması olmadan, gayet kendi isteğimiz doğrultusunda kullanıyoruz. Televizyon gibi teknolojik araçların doğru şekilde kullanılmadığı takdirde çok tehlikeli bir silaha dönüşebileceğini bizlere anlatan birçok sinema örneği vardır. İzlemek isteyenler için bunlardan bazıları "Good Night, and Good Luck (2005) filmi  ve "Zeitgeist" belgeselini örnek verebilirim.  Şimdi günümüzde ki tv programlarına baktığımız zaman gerçekten sahte insanlarla dolu ve biz onların gerçek hayatlar olduğ...

Seneler; bir çok insan fazlasıyla şey yaşar bu zaman diliminde ve bir çok anı biriktirir. Aslında insanın senelerce en çok yaptığı şey susmaktır belki de ya bazen yeri değildir yada mantıksız gelir konuşmak. O yüzden yazıyorum bende bir zamandan beri. Ama burada farklıymış gerçekten sustuklarım hep bendeydi önceden şimdi başkaları da okuyabilir hissi var. Hem telaşlı hem mutluyum aslında. Bu mecraya  girmeden önce sürekli hangi konu hakkında yazabilirim diye çok düşündüm. Kesin bir konu belirleyemedim kafamda sonra fark ettim ki ben sadece yazmalıyım aslında konu önemli değil, sadece bir şeyler anlatmalıyım. İşte bu istekten ötürü de ilk blog yazımın içerisindeyim şuan. Her şeyin ilki için çelik gibi bir cesaret olmalı bence. Mesela okula ilk gittiğim günü hatırlıyorum da sanki o köpekli yoldan geçen ben değilim. İlk kız arkadaşın elini tutmak örneğin nasıl bir cesaret gerektirir bilirsiniz. Bu da benim bu mecrada ki ilk yazım ve her ilk gibi cesaret gerektirdi. Umarım sonucund...